رابطه علایم دوچشمی با استریوپسیس

هدف: تعیین مقدار استریوپسیس با آزمون‌های تیتموس و TNO در افراد علامت‌دار و بدون علامت دوچشمی به تفکیک نوع ناهمگونی ایجاد شده (متقاطع و غیر متقاطع). روش پژوهش: در این مطالعه مقطعی، تعداد 80 نفر از دانشجویان رشته‌های مختلف دانشگاه علوم پزشکی زاهدان که دارای معیارهای ورود به مطالعه بودند، به صورت تصادفی انتخاب و در صورت رضایت، جهت انجام آزمون‌های مربوطه ارجاع داده شدند. عیوب انکساری به روش رتینوسکوپی تعیین و افراد بر حسب وجود یا عدم وجود علایم دوچشمی به دو گروه علامت‌دار و بدون علامت دوچشمی تقسیم شدند. انحراف چشم‌ها با استفاده از آزمون کاور متناوب با منشور و استریوپسیس با آزمون‌های TNO و تیتموس اندازه‌گیری شدند. پس از جمع‌آوری اطلاعات مورد نظر، تحلیل آماری داده‌ها در نرم‌افزار SPSS ویرایش 15 با استفاده از آزمون‌های من- ویتنی، ویلکاکسون، فیشر و همبستگی اسپیرمن صورت گرفت. یافته‌ها: نتایج این مطالعه نشان داد که میانگین استریوپسیس با آزمون TNO در افراد علامت‌دار و بدون علامت با ناهمگونی متقاطع به ترتیب 11/70±12/133 و 57/82±78/76 ثانیه بر کمان و با ناهمگونی غیرمتقاطع به ترتیب 5/67±0/135 و 7/49±2/83 ثانیه بر کمان و با آزمون تیتموس با ناهمگونی متقاطع به ترتیب 27/7±3/44 و 4/3±7/40 ثانیه بر کمان و با ناهمگونی غیرمتقاطع به ترتیب 1/12±0/50 و 0/0±0/40 ثانیه بر کمان بود. آزمون من- ویتنی تفاوت معنی‌داری بین استریوپسیس (با ناهمگونی متقاطع و غیر متقاطع) و علایم نشان داد (05/0P<). نتیجه‌گیری: استریوپسیس عامل مفیدی جهت تشخیص افراد علامت‌دار و بدون علامت دوچشمی بوده که بدین منظور می‌توان از آزمون‌های لوکال یا گلوبال استفاده نمود که اهمیت آزمون‌های گلوبال از انواع لوکال بیش‌تر است. هم‌چنین تفاوتی از لحاظ استریوپسیس بین ناهمگونی متقاطع و غیر متقاطع در کل افراد مورد مطالعه وجود ندارد. · مجله چشم‌پزشکی بینا 1391؛ دوره 17، شماره 3: 231-227.